Tijdens het schetsen van de verschillende korbanot (offers), verbiedt de Tora het brengen van offers van zuurdeeg en honing.[1]Het vertelt ons dan onmiddellijk dat we, in plaats daarvan, zout aan alle meeloffers moeten toevoegen.[2]Wat is het verschil tussen zout met honing en zuurdesem, wat maakt dat zout verplicht is, terwijl de andere twee stoffen verboden zijn? De commentaren wijzen erop dat er een grote symboliek in de offers zit en dat elk van deze drie substanties verschillende karaktereigenschappen vertegenwoordigen - door hun symboliek te analyseren, kunnen we deze vraag beantwoorden.

De Sefer HaChinuch[3]schrijft dat honing een basaal fysiek verlangen (taiva) vertegenwoordigt, omdat het voedsel is met een zoete smaak. Het verbod om honing toe te voegen, leert ons dat men zich moet onthouden van het najagen van zoet smakend voedsel en zich alleen moet concentreren op het eten van voedsel dat nodig is voor zijn levensonderhoud en welzijn. De Chinuch vervolgt dat zuurdeeg symbolisch is voor arrogantie omdat het oprijst. Met betrekking tot arrogantie brengt hij het vers uit Spreuken dat zegt: "De hooghartige van hart is een gruwel voor God."[4]

De Chasam Sofer gaat in dezelfde geest verder als de Chinuch wat betreft honing en zuurdeeg. Vervolgens bespreekt hij de symboliek van zout. Hij zinspeelt op het gezegde van de Wijzen dat de achtergrond geeft achter de verplichting om zout bij de maaltijdoffers te gebruiken. Op de tweede dag van de schepping scheidde God de wateren in tweeën, bracht een deel van het water naar de hemel en liet een deel achter op de aarde. De lagere wateren klaagden dat ze ook naar de verheven hemelen wilden gaan in plaats van op de nederige aarde te blijven. God kalmeerde hen door hen te vertellen dat in de toekomst het zout dat in het water wordt gevonden, in de toekomst, samen met de offers op het altaar zou worden geofferd.[5]

Op basis van deze midrasj legt de Chasam Sofer uit dat zout de eigenschap van jaloezie vertegenwoordigt, omdat het wordt aangeboden als gevolg van de jaloezie van de lagere wateren naar de hogere wateren. Hij vervolgt dat honing, zuurdeeg en zout de drie fundamentele negatieve eigenschappen vertegenwoordigen; kina (jaloezie), kavod (verlangen naar eer) en taiva.[6]Hij stelt echter dat jaloezie heel anders is dan de andere twee: voor hun is er geen plaats in de Tabernakel, en, in het verlengde daarvan, in heel Avodat HaShem (Goddelijke dienst). Daarom is er geen plaats voor honing en zuurdeeg bij de offers. Hij schrijft dat jaloezie daarentegen wel een plaats heeft in het dienen van God. We zien dit aan de Gemara die zegt: 'kinat sofrim tarbeh chachma' - jaloezie onder degenen die leren, veroorzaakt een toename in wijsheid.[7]Dit betekent dat jaloezie een voordeel heeft in het spirituele domein omdat het een persoon kan motiveren om te groeien in zijn spiritualiteit als hij ziet dat anderen op een hoger niveau presteren dan hijzelf. In deze geest legt hij uit dat de jaloezie van de lagere wateren voor de bovenwateren een voorbeeld was van een geldig soort jaloezie - de lagere wateren wilden zo dicht bij God zijn als de bovenwateren. Hun beloning was het zout dat zou worden aangeboden. Dienovereenkomstig blijft dit zout een eeuwige herinnering aan de prijzenswaardige vorm van jaloezie.[8]

De uitleg van de Chasam Sofer leert ons dat wanneer, de in het algemeen negatieve eigenschap van, jaloezie op de juiste manier wordt gebruikt, dit iemands dienst aan God kan versterken. Het is leerzaam om het verschil tussen jaloezie in het spirituele domein en jaloezie in het fysieke domein te analyseren. Het lijkt erop dat er twee belangrijke verschillen zijn: ten eerste varieert de motivatie van de twee soorten jaloezie enorm. Jaloezie in de materiële wereld heeft vaak een bijzonder weerzinwekkend aspect - het is niet beperkt tot het willen van hetzelfde ding als de ander, het is eerder zo dat de jaloerse persoon ook niet wil dat de ander het ding heeft. Het is inderdaad zo dat het Tora-verbod dat betrekking heeft op jaloezie, loh tachmod [9] (niet begeren), alleen van toepassing is als Reuven het item van Shimon zelf wil hebben, terwijl als hij alleen hetzelfde item als Shimon wil, er geen Tora-verbod is.[10] In tegenstelling hiermee is jaloezie in het spirituele domein alleen acceptabel als de jaloerse partij zijn medemens zijn succes niet misgunt, maar het succes van zijn vriend gebruikt als een hulpmiddel om zichzelf te motiveren om vergelijkbare hoogten te bereiken. Als hij zijn vriend echter zijn succes misgunt, wordt zijn jaloezie opnieuw als volkomen onaanvaardbaar beschouwd, omdat het duidelijk niet wordt gedreven door pure motivaties.

Het tweede verschil wordt naar voren gebracht door de uitleg van Ibn Ezra van de mitswa van loh tachmod. Hij geeft een analogie van een boer die met een prinses wil trouwen. De boer moet beseffen dat ze gewoon niet tot zijn mogelijkheden behoort en dat hij niet mag verwachten dat hij haar hand in het huwelijk zal krijgen. Zo krijgt elke persoon precies wat hij nodig heeft in de materiële wereld. Alles wat iemand anders bezit, is totaal irrelevant voor hen en buiten hun domein. Ze hebben geen reden om ernaar te verlangen, omdat God iedereen precies geeft wat ze nodig hebben.[11]De redenering van de Ibn Ezra is alleen van toepassing op jaloezie in het materiële domein, omdat geen enkele fysieke inspanning iemands bezittingen zal veranderen - dat is volledig in Gods handen. Het enige gebied waarop God afstand doet, is om zo te zeggen spiritualiteit. In het spirituele domein is er geen vooraf bepaalde limiet aan wat iemand kan bereiken. Het is volledig afhankelijk van zijn eigen vrije wil. Dienovereenkomstig is het niet vruchteloos te verlangen naar de spirituele prestatie van iemand anders; door persoonlijke inspanning kan een persoon meer bereiken in het spirituele domein.

Met deze twee punten in gedachten - dat kinat sofrimeen ​​persoon ertoe aanzet zijn medemens na te volgen zonder hem zijn eigen succes te misgunnen; en dat iemand het recht heeft om te proberen meer te bereiken dan hij momenteel heeft - hebben we nu een dieper begrip van de rol van jaloezie in ons leven. De Chasam Sofer leert ons dat, hoewel het in veel omstandigheden een negatieve eigenschap is, , kan het ons helpen om dichter tot God te komen en op die manier de lagere wateren na te bootsen wier brandend verlangen het was om dicht bij God te komen en vruchten voor te brengen.

Rabbijn Yehonasan Gefen

Besef dat een vertaling altijd een vertaling is, daarom ook de verwijzing naar het origineel: The Guiding Light Parshat Vayikra: The 'Right' Kind of Jealousy (aish.com)

Opmerkingen van Angelique; wat leren wij hiervan?

We moeten niet streven naar materiele bezittingen, maar naar spirituele schatten.

We moeten ons niet meer voelen dan anderen, en ons als het ware opblazen, maar nederig en bescheiden zijn.

Daarnaast mogen we weten dat een op het eerste gezicht negatieve eigenschap als jaloezie heel positief gebruikt kan worden. We zien vaak de enorme verbinding tussen HaShem en zijn volk en soms kan ons dat jaloers maken. Maar net zoals de water van de hemelen een belangrijke functie hebben, hebben de wateren van de aarde dat ook. En we mogen dus weten dat ieder op zijn eigen plek tot de meest intieme relatie met de Eeuwige kan komen. Dus laat het voorbeeld van het volk ons motiveren en inspireren om onze band met de Eeuwige te laten groeien en verstevigen.

[1] De honing waarnaar hier wordt verwezen, is geen bijenhoning, maar de zoete nectar die wordt geproduceerd door fruit.

[2] Vayikra, 2: 11-13.

[3] Parshas Vayikra, Mitzvo 117.

[4] Mishlei, 16:5

[5] Rashi, Vayikra, 2:13. Zie Gur Aryeh, Sifsei Chachamim en Emes L'Yaakov waarom het zout in het water werd geofferd in tegenstelling tot het water zelf.

[6] Inderdaad, de Mishna in Pirkei Avos (4:28) leert ons dat het deze drie eigenschappen zijn die een man uit de wereld halen.

[7] Bava Basra, 21a

[8] Chasam Sofer, Vayikra, 2:11.

[9] Shemos, 20:14

[10] Opgemerkt moet worden dat iemand loh sachmod alleen overtreedt als hij moeite doet om het item te bemachtigen; louter verlangen vormt geen overtreding, hoewel het zeker wordt bekritiseerd door de bronnen die het bespreken. 11. Ibn Ezra, Shemos, 20:14.

[11] Ibn Ezra, Shemos, 20:14.https://www.facebook.com/people/Angelique-Aila-Bat-Noach/100038997424620/?eid=ARAY2M_nxTEfao9h2ePzCAaebCac2SEwFJWa3fOhmiMHVCrPbyTlZ2KQY96o9B_0F3YJ2KXmJLzkNeHX

 uitvoeren? De Ramban antwoordt dat ze diep in hun aard het vermogen vonden om ze te doen. Deze voorheen verborgen krachten kwamen tot stand als gevolg van hun diep verlangen om Gods wil te vervullen door te helpen bij de bouw van de Mishkan. Als resultaat van hun brandend verlangen gaf God hun de mogelijkheid om dingen te doen die ze nooit hadden geleerd!

Er is een bekend principe dat God ons een unieke set talenten schenkt waarmee we ons potentieel in het leven kunnen vervullen. Hoewel dit zeker waar is, lijkt het erop dat het enigszins verkeerd kan worden toegepast: naarmate we ouder worden, worden we ons van nature bewust van onze sterke en zwakke punten - er is de neiging dat we onze activiteiten kunnen beperken tot gebieden waar onze sterke punten liggen en die gebieden waarin we minder goed zijn negeren. Iemand kan bijvoorbeeld het gevoel hebben dat hij bedreven is in het spreken voor kleine groepen, maar dat hij niet voor een groot publiek kan spreken. Dus zelfs als er een noodzaak is voor iemand om in een dergelijke setting te spreken, zal hij de verantwoordelijkheid uit de weg gaan omdat hij zichzelf 'in een hokje' heeft geplaatst dat hij niet in staat is om voor veel mensen te spreken.

We leren van de Ramban dat dit een onjuiste houding is - de mensen die naar voren kwamen om in de Mishkan te werken, wisten niet dat ze in staat waren om zulke bekwame ambachten uit te voeren - maar als gevolg van hun toewijding aan Hashem vonden ze tot nu toe onbenutte talenten die gebruikt konden worden om Gods wil te vervullen. Evenzo kunnen er in ons eigen leven momenten zijn waarop het nodig is een bepaalde taak uit te voeren en we het gevoel kunnen hebben dat we die niet kunnen uitvoeren - maar de Mishna in Ethics of the Fathers zegt ons dat, 'in een plaats waar geen mensen zijn, wees een mens. " De Mishna kwalificeert zijn aansporing niet door te zeggen dat je alleen moet opstaan ​​als er niemand in een gebied is waarin jij je zeer bekwaam voelt. Het enige criterium dat we moeten onderzoeken, is of er iemand anders is die de vereiste taak zo goed kan uitvoeren als jij. En als dat niet het geval is, dan zal God zeker verborgen talenten in ons naar voren brengen als we ons wijden aan het doen van Gods wil.

Er zijn veel voorbeelden van mensen die geïnspireerd werden om verborgen talenten naar boven te halen en daardoor geweldige dingen bereikten; een van de meest opmerkelijke is die van de Netziv, Rav Naftali Zvi Yehuda Berlin, een van de leidende Tora-geleerden van de late negentiende eeuw. Toen hij klaar was met zijn commentaar op het vroege werk dat bekend staat als Sheiltot, maakte hij een feestmaaltijd, deels omdat dat de gewoonte is wanneer iemand een boek voltooit, maar er was nog een andere, meer persoonlijke reden. Hij vertelde dat hij als jongen niet bijzonder serieus was in zijn Tora-studies. Zijn ouders deden er alles aan om hem te helpen om zijn houding te veranderen, maar het mocht niet baten. Op een dag hoorde hij hen praten over zijn gebrek aan succes bij het leren van de Tora - ze besloten dat hij geen vooruitzicht had om een ​​Tora-geleerde te worden en daarom zou hij voor schoenmaker moeten gaan leren. Ze hoopten dat hij in ieder geval een godvrezende jood zou zijn die zijn werk met eerlijkheid en toewijding zou doen. Toen hij dit hoorde, schokte het hem enorm en besloot hij zijn Tora-studies serieus te nemen - dit incident had zo'n impact op hem dat het leidde tot een complete verandering in zijn houding en hij werd een Gadol (leidende Tora-geleerde). Hoe heeft hij zoveel bereikt? Omdat hij een verlangen ontwikkelde om groot te zijn in leren - het was door dit verlangen dat hij in zijn natuur tot dusver onontdekte bekwaamheid vond om Tora op een zeer hoog niveau te leren.

Men zou op dit verhaal kunnen reageren door te beweren dat niet iedereen zo'n groot Tora-geleerde kan worden, maar de joodse geschiedenis laat zien dat we niet noodzakelijk een vooraanstaande rabbijn hoeven te zijn om grote dingen te bereiken - soms zijn er andere expertisegebieden die nodig zijn om een vervulling van Gods wil tot stand brengen.

Reb Dovid Dryan geeft ons een uitstekend voorbeeld van zo'n geval. Hij was een vrome shochet [2]die bekend stond om zijn vasthoudendheid bij het bewaken van zijn spraak. Er is echter nog een ding waardoor hij opviel: hij was rechtstreeks verantwoordelijk voor de oprichting en het beheer van de Gateshead Yeshiva en speelde een belangrijke rol bij de vorming van de Gateshead Kollel and Seminary. Zijn toewijding is in belangrijke mate verantwoordelijk voor het feit dat Gateshead bekend staat als het grootste Tora-centrum in Europa, waar duizenden jongens en meisjes een Tora-opleiding van hoog niveau hebben genoten. Hoe heeft Reb Dovid Dryan dit bereikt? Toen hij in Gateshead kwam wonen, ontdekte hij dat daar geen Yeshiva was. Hij zei tegen zichzelf, "hoe kan ik leven in een plaats waar geen Yeshiva is ?!" Dit kan een vraag zijn die velen van ons in een vergelijkbare situatie zouden stellen. Hij was echter niet tevreden met het stellen van de vraag alleen - hij ondernam actie; hij besteedde veel tijd en moeite om een ​​schijnbaar onmogelijke taak te volbrengen ondanks veel tegenstand. Hij nam veel taken op zich die niet noodzakelijk tot zijn expertise vielen, waaronder fondsenwerving en administratie. Hij had gemakkelijk kunnen voelen dat hij een shochet was en dat zijn verantwoordelijkheden tegenover de gemeenschap daar eindigden. In plaats daarvan motiveerde hij zichzelf om te doen wat nodig was en God schonk hem het vermogen om te slagen.[3]

Ondanks deze inspirerende verhalen zou je nog steeds kunnen beweren dat hij zich in het verleden op bepaalde gebieden heeft ingespannen en niet succesvol is geweest - bijgevolg voelt hij zich vrijgesteld van het nemen van verantwoordelijkheid op deze gebieden. De Chafetz Chaim behandelt deze bewering; hij wijst erop hoeveel moeite we investeren in onze eigen belangen. Als een zakelijke onderneming bijvoorbeeld niet goed verloopt, zal iemand niet zomaar opgeven, maar zal hij voortdurend nadenken over hoe hij de situatie kan verbeteren - hij zal advies inwinnen bij andere zakenmensen en uiteindelijk zal hij vaak slagen. Zo schrijft hij ook: 'Als het uitvoeren van Gods wil even waardevol was voor een persoon als zijn eigen persoonlijke aangelegenheden, zou hij advies en strategieën zoeken om de Tora op te bouwen, zodat deze niet verzwakt, en God zal hem zeker helpen om manieren te vinden om te slagen ... maar dat doen we niet in hemelse zaken. Als iemand ziet dat er geen manier is om de situatie te verbeteren, geeft hij het onmiddellijk op en stelt hij zichzelf vrij om iets te hoeven doen."[4]Als we bereid waren om de dezelfde inspanning in Goddelijke Dienst als in onze financiële belangen te vestigen, dan zouden we zeker boven onze aanvaarde limieten kunnen uitstijgen.

Er is een opmerkelijk hedendaags voorbeeld van een persoon die deze woorden van de Chafetz Chaim leeft. Rav Meir Shuster is van nature een verlegen persoon die thuis het beste leert of bidt. Vele jaren geleden erkende hij echter een behoefte - elke dag bezochten tientallen seculiere joden de Westelijke Muur en keerden terug naar hun leven zonder de Tora. Hij zag de noodzaak in om deze mensen te benaderen en hen onderdak aan te bieden in een hostel dat als uitvalsbasis zou kunnen dienen om de bezoekers aan te moedigen naar Yeshiva of het seminarie te gaan. Daarom nam hij het op zich om tegen zijn natuur in te gaan en naar deze vreemden toe te lopen en met hen in gesprek te gaan. Aangezien hij dit vele jaren heeft gedaan, is het onmogelijk om te weten hoeveel honderden levens zijn veranderd door zijn moedige beslissing om iets tegen zijn natuur in te doen, omdat hij voelde dat het Gods wil was. Maar het is duidelijk dat als hij zich had beperkt tot zijn natuurlijke krachtgebieden, de wereld er enorm onder zou hebben geleden.

De mensen die hun hart opstelden om Gods wil te vervullen, vonden krachten waarvan ze nooit konden denken dat zij die bezaten. Ook wij hebben het vermogen om onze grenzen te verleggen en het schijnbaar onmogelijke te bereiken.

Rabbijn Yehonasan Gefen

Besef dat een vertaling altijd een vertaling is, daarom ook de verwijzing naar het origineel: https://www.aish.com/tp/i/gl/Fulfilling_Our_Potential.html

Opmerkingen van Angelique; wat leren wij hiervan?

Wanneer mensen aan hun reis in de Noachidische (denk)wereld gaan beginnen, kan dat nogal overweldigend zijn. Hoe ga je je leven vormgeven, wat mag je wel, wat doe je beter niet. We kunnen van deze parasja uitleg leren dat als we de Eeuwige werkelijk willen dienen, in overeenstemming met Zijn wil dat we daartoe de capaciteiten krijgen.

Mijn persoonlijke ervaring is er één van verbazing en nieuwsgierigheid. Nu 2 jaar geleden mocht ik de enorme grootheid en liefde van HaShem ervaren. Het maakte dat ik alleen nog maar kon zeggen dat ik mijn leven alleen nog maar zo wilde inrichten dat het in Zijn dienst zou staan, dat ik Hem zou dienen op een manier waar Hij blij van wordt.

En zo kwam al vrij snel het Noachidische pad in beeldt. Komend van de volledig tegenovergestelde richting kon ik alleen maar concluderen dat alle puzzelstukjes precies op zijn plek vielen, ik hoefde ze alleen maar om te draaien. Als ik zie waar ik nu op dit pad ben, welke mensen ik allemaal heb mogen leren kennen, wat ik allemaal mag – en kan doen, verbaas ik mij daar elke keer weer over. En het maakt me enorm nieuwsgierig waar dit pad nog verder heen zal gaan en waar het me zal brengen.

Dus inderdaad, zoals rabbijn Gefen uitlegt, als je de Eeuwige echt wil dienen, kun je dingen waarvan je niet wist dat je het in je had. Gaan er deuren open waarvan je het bestaan niet eens wist…

[1] Vayakhel, 35:21.

[2] Dit is de Hebreeuwse term voor de persoon die gekwalificeerd is in het ritueel slachten van dieren

[3] Gehoord van Rav Yissochor Frand shlit"a.

[4] Chizuk Hadas, hfdst 2, blz. 14. uitvoeren? De Ramban antwoordt dat ze diep in hun aard het vermogen vonden om ze te doen. Deze voorheen verborgen krachten kwamen tot stand als gevolg van hun diep verlangen om Gods wil te vervullen door te helpen bij de bouw van de Mishkan. Als resultaat van hun brandend verlangen gaf God hun de mogelijkheid om dingen te doen die ze nooit hadden geleerd!

Er is een bekend principe dat God ons een unieke set talenten schenkt waarmee we ons potentieel in het leven kunnen vervullen. Hoewel dit zeker waar is, lijkt het erop dat het enigszins verkeerd kan worden toegepast: naarmate we ouder worden, worden we ons van nature bewust van onze sterke en zwakke punten - er is de neiging dat we onze activiteiten kunnen beperken tot gebieden waar onze sterke punten liggen en die gebieden waarin we minder goed zijn negeren. Iemand kan bijvoorbeeld het gevoel hebben dat hij bedreven is in het spreken voor kleine groepen, maar dat hij niet voor een groot publiek kan spreken. Dus zelfs als er een noodzaak is voor iemand om in een dergelijke setting te spreken, zal hij de verantwoordelijkheid uit de weg gaan omdat hij zichzelf 'in een hokje' heeft geplaatst dat hij niet in staat is om voor veel mensen te spreken.

We leren van de Ramban dat dit een onjuiste houding is - de mensen die naar voren kwamen om in de Mishkan te werken, wisten niet dat ze in staat waren om zulke bekwame ambachten uit te voeren - maar als gevolg van hun toewijding aan Hashem vonden ze tot nu toe onbenutte talenten die gebruikt konden worden om Gods wil te vervullen. Evenzo kunnen er in ons eigen leven momenten zijn waarop het nodig is een bepaalde taak uit te voeren en we het gevoel kunnen hebben dat we die niet kunnen uitvoeren - maar de Mishna in Ethics of the Fathers zegt ons dat, 'in een plaats waar geen mensen zijn, wees een mens. " De Mishna kwalificeert zijn aansporing niet door te zeggen dat je alleen moet opstaan ​​als er niemand in een gebied is waarin jij je zeer bekwaam voelt. Het enige criterium dat we moeten onderzoeken, is of er iemand anders is die de vereiste taak zo goed kan uitvoeren als jij. En als dat niet het geval is, dan zal God zeker verborgen talenten in ons naar voren brengen als we ons wijden aan het doen van Gods wil.

Er zijn veel voorbeelden van mensen die geïnspireerd werden om verborgen talenten naar boven te halen en daardoor geweldige dingen bereikten; een van de meest opmerkelijke is die van de Netziv, Rav Naftali Zvi Yehuda Berlin, een van de leidende Tora-geleerden van de late negentiende eeuw. Toen hij klaar was met zijn commentaar op het vroege werk dat bekend staat als Sheiltot, maakte hij een feestmaaltijd, deels omdat dat de gewoonte is wanneer iemand een boek voltooit, maar er was nog een andere, meer persoonlijke reden. Hij vertelde dat hij als jongen niet bijzonder serieus was in zijn Tora-studies. Zijn ouders deden er alles aan om hem te helpen om zijn houding te veranderen, maar het mocht niet baten. Op een dag hoorde hij hen praten over zijn gebrek aan succes bij het leren van de Tora - ze besloten dat hij geen vooruitzicht had om een ​​Tora-geleerde te worden en daarom zou hij voor schoenmaker moeten gaan leren. Ze hoopten dat hij in ieder geval een godvrezende jood zou zijn die zijn werk met eerlijkheid en toewijding zou doen. Toen hij dit hoorde, schokte het hem enorm en besloot hij zijn Tora-studies serieus te nemen - dit incident had zo'n impact op hem dat het leidde tot een complete verandering in zijn houding en hij werd een Gadol (leidende Tora-geleerde). Hoe heeft hij zoveel bereikt? Omdat hij een verlangen ontwikkelde om groot te zijn in leren - het was door dit verlangen dat hij in zijn natuur tot dusver onontdekte bekwaamheid vond om Tora op een zeer hoog niveau te leren.

Men zou op dit verhaal kunnen reageren door te beweren dat niet iedereen zo'n groot Tora-geleerde kan worden, maar de joodse geschiedenis laat zien dat we niet noodzakelijk een vooraanstaande rabbijn hoeven te zijn om grote dingen te bereiken - soms zijn er andere expertisegebieden die nodig zijn om een vervulling van Gods wil tot stand brengen.

Reb Dovid Dryan geeft ons een uitstekend voorbeeld van zo'n geval. Hij was een vrome shochet [2]die bekend stond om zijn vasthoudendheid bij het bewaken van zijn spraak. Er is echter nog een ding waardoor hij opviel: hij was rechtstreeks verantwoordelijk voor de oprichting en het beheer van de Gateshead Yeshiva en speelde een belangrijke rol bij de vorming van de Gateshead Kollel and Seminary. Zijn toewijding is in belangrijke mate verantwoordelijk voor het feit dat Gateshead bekend staat als het grootste Tora-centrum in Europa, waar duizenden jongens en meisjes een Tora-opleiding van hoog niveau hebben genoten. Hoe heeft Reb Dovid Dryan dit bereikt? Toen hij in Gateshead kwam wonen, ontdekte hij dat daar geen Yeshiva was. Hij zei tegen zichzelf, "hoe kan ik leven in een plaats waar geen Yeshiva is ?!" Dit kan een vraag zijn die velen van ons in een vergelijkbare situatie zouden stellen. Hij was echter niet tevreden met het stellen van de vraag alleen - hij ondernam actie; hij besteedde veel tijd en moeite om een ​​schijnbaar onmogelijke taak te volbrengen ondanks veel tegenstand. Hij nam veel taken op zich die niet noodzakelijk tot zijn expertise vielen, waaronder fondsenwerving en administratie. Hij had gemakkelijk kunnen voelen dat hij een shochet was en dat zijn verantwoordelijkheden tegenover de gemeenschap daar eindigden. In plaats daarvan motiveerde hij zichzelf om te doen wat nodig was en God schonk hem het vermogen om te slagen.[3]

Ondanks deze inspirerende verhalen zou je nog steeds kunnen beweren dat hij zich in het verleden op bepaalde gebieden heeft ingespannen en niet succesvol is geweest - bijgevolg voelt hij zich vrijgesteld van het nemen van verantwoordelijkheid op deze gebieden. De Chafetz Chaim behandelt deze bewering; hij wijst erop hoeveel moeite we investeren in onze eigen belangen. Als een zakelijke onderneming bijvoorbeeld niet goed verloopt, zal iemand niet zomaar opgeven, maar zal hij voortdurend nadenken over hoe hij de situatie kan verbeteren - hij zal advies inwinnen bij andere zakenmensen en uiteindelijk zal hij vaak slagen. Zo schrijft hij ook: 'Als het uitvoeren van Gods wil even waardevol was voor een persoon als zijn eigen persoonlijke aangelegenheden, zou hij advies en strategieën zoeken om de Tora op te bouwen, zodat deze niet verzwakt, en God zal hem zeker helpen om manieren te vinden om te slagen ... maar dat doen we niet in hemelse zaken. Als iemand ziet dat er geen manier is om de situatie te verbeteren, geeft hij het onmiddellijk op en stelt hij zichzelf vrij om iets te hoeven doen."[4]Als we bereid waren om de dezelfde inspanning in Goddelijke Dienst als in onze financiële belangen te vestigen, dan zouden we zeker boven onze aanvaarde limieten kunnen uitstijgen.

Er is een opmerkelijk hedendaags voorbeeld van een persoon die deze woorden van de Chafetz Chaim leeft. Rav Meir Shuster is van nature een verlegen persoon die thuis het beste leert of bidt. Vele jaren geleden erkende hij echter een behoefte - elke dag bezochten tientallen seculiere joden de Westelijke Muur en keerden terug naar hun leven zonder de Tora. Hij zag de noodzaak in om deze mensen te benaderen en hen onderdak aan te bieden in een hostel dat als uitvalsbasis zou kunnen dienen om de bezoekers aan te moedigen naar Yeshiva of het seminarie te gaan. Daarom nam hij het op zich om tegen zijn natuur in te gaan en naar deze vreemden toe te lopen en met hen in gesprek te gaan. Aangezien hij dit vele jaren heeft gedaan, is het onmogelijk om te weten hoeveel honderden levens zijn veranderd door zijn moedige beslissing om iets tegen zijn natuur in te doen, omdat hij voelde dat het Gods wil was. Maar het is duidelijk dat als hij zich had beperkt tot zijn natuurlijke krachtgebieden, de wereld er enorm onder zou hebben geleden.

De mensen die hun hart opstelden om Gods wil te vervullen, vonden krachten waarvan ze nooit konden denken dat zij die bezaten. Ook wij hebben het vermogen om onze grenzen te verleggen en het schijnbaar onmogelijke te bereiken.

Rabbijn Yehonasan Gefen

Besef dat een vertaling altijd een vertaling is, daarom ook de verwijzing naar het origineel: https://www.aish.com/tp/i/gl/Fulfilling_Our_Potential.html

Opmerkingen van Angelique; wat leren wij hiervan?

Wanneer mensen aan hun reis in de Noachidische (denk)wereld gaan beginnen, kan dat nogal overweldigend zijn. Hoe ga je je leven vormgeven, wat mag je wel, wat doe je beter niet. We kunnen van deze parasja uitleg leren dat als we de Eeuwige werkelijk willen dienen, in overeenstemming met Zijn wil dat we daartoe de capaciteiten krijgen.

Mijn persoonlijke ervaring is er één van verbazing en nieuwsgierigheid. Nu 2 jaar geleden mocht ik de enorme grootheid en liefde van HaShem ervaren. Het maakte dat ik alleen nog maar kon zeggen dat ik mijn leven alleen nog maar zo wilde inrichten dat het in Zijn dienst zou staan, dat ik Hem zou dienen op een manier waar Hij blij van wordt.

En zo kwam al vrij snel het Noachidische pad in beeldt. Komend van de volledig tegenovergestelde richting kon ik alleen maar concluderen dat alle puzzelstukjes precies op zijn plek vielen, ik hoefde ze alleen maar om te draaien. Als ik zie waar ik nu op dit pad ben, welke mensen ik allemaal heb mogen leren kennen, wat ik allemaal mag – en kan doen, verbaas ik mij daar elke keer weer over. En het maakt me enorm nieuwsgierig waar dit pad nog verder heen zal gaan en waar het me zal brengen.

Dus inderdaad, zoals rabbijn Gefen uitlegt, als je de Eeuwige echt wil dienen, kun je dingen waarvan je niet wist dat je het in je had. Gaan er deuren open waarvan je het bestaan niet eens wist…

[1] Vayakhel, 35:21.

[2] Dit is de Hebreeuwse term voor de persoon die gekwalificeerd is in het ritueel slachten van dieren

[3] Gehoord van Rav Yissochor Frand shlit"a.

[4] Chizuk Hadas, hfdst 2, blz. 14.

De Talmoed gaat dieper in op de details van deze fout. Het vertelt ons dat de Satan[2]hen een beeld liet zien van Moshe die niet meer in leven was.[3]Toen ze dit zagen, raakten ze in paniek en eisten ze dat Aäron voor hen een nieuw medium zou creëren door wie ze een relatie met God konden aangaan. [4]Een van de moeilijkheden in deze passage is de methode waarmee de Satan veroorzaakte dat ze tot zonde kwamen, nl. door hen een beeld te tonen. Nergens zien we dat zo'n tactiek bij andere incidenten in de Tora wordt gebruikt. Normaal zondigt iemand omdat hij zou beredeneren dat wat hij deed correct was. Wat is de aard van deze vorm van overreding en waarom was het nodig dat de Satan hun zo'n beeld liet zien in plaats van de normale overredingsmethoden te gebruiken?

Rav Chaim van Volozhin beantwoordt in zijn klassieke werk, Nefesh HaChaim deze vragen in de loop van zijn discussie over de aard van de jetser hara (kwade neiging). Om dit te doen, legt hij eerst de zonde van Adam en Eva uit, en eindigt met te laten zien hoe de gebeurtenissen van Mattan Tora (het geven van de Tora) en het Gouden Kalf parallel liepen met de toestand van Adam en Eva vóór de zonde en na de zonde: Hij begint met een analyse van de toestand van Adam en Eva vóór de zonde:[5]De Rabbijnen vertellen ons dat vóór de zonde de mensheid geen jetser-harahad, maar dit betekent niet dat hij geen vrije wil had. Hij stond in verband met het kwaad - in zijn situatie in de vorm van de nachash (slang) - als iets dat totaal buiten hemzelf lag. Het doel was om hem op de een of andere manier over te halen een handeling te verrichten die duidelijk weerzinwekkend voor hem was. De Nefesh HaChaim vergelijkt het met een persoon die beslist of hij in een vuur moet stappen. Op de een of andere manier was de nachash echter in staat Eva te verleiden om te eten van de vrucht van de kennis van goed en kwaad. Door van deze boom te eten, brachten Adam en Eva de jetser harain zichzelf. Dit betekent dat ze nu bestonden uit een combinatie van het goede dat voortkwam uit hun zuivere ziel, en het kwaad dat uit de jetser harakwam.

Het resultaat hiervan was dat ze nu onderworpen waren aan het belangrijkste wapen van de jetser hara; verwarring. Als iemand weet dat er duidelijk iets mis is, zal hij het niet doen. De tactiek van de jetser hara is hem ervan te overtuigen dat deze zonde in feite helemaal geen zonde is, maar in feite het juiste is om te doen. In deze geest vertellen de Rabbijnen ons dat een persoon alleen zondigt wanneer een 'geest van krankzinnigheid' [ruach shtus][6] hem overvalt[7]- dit betekent dat hij het contact met zijn gevoel voor goed en kwaad verliest en daarom het verkeerde doet, terwijl hij zichzelf ervan overtuigt dat het eigenlijk het juiste is om te doen.

De Nefesh HaChaim vervolgt dat deze staat van zijn voortduurde tot Mattan Tora. De Gemara stelt dat het 'gif' dat Eva binnenkreeg toen ze zondigde (d.w.z. de jetser hara) volledig teniet werd gedaan toen het Joodse volk op de Har Sinaï stond.[8]Op deze manier keerde het Joodse volk terug naar het niveau van Adam vóór de zonde. Op dat moment zouden de mensen eeuwig kunnen leven, zoals dat het geval was met Adam voordat hij van de boom at.[9]Met dit begrip van de toestand van de mensen na Mattan Torah, legt de Nefesh HaChaim uit waarom de Satan een beeld aan de mensen toonde. Ze bevonden zich op zo'n hoog niveau dat er geen yetzer hara in hen zat. Dienovereenkomstig kon de jetser hara hen niet bedriegen met zijn gewone wapen van interne verwarring. Het moest hen eerder van buitenaf overtuigen, op dezelfde manier als de nachash deed met Chava. Toen de mensen bezweken voor de overreding van de Satan, keerde het 'gif' van de zonde naar hen terug en de jetser hara woonde opnieuw in hen.

We hebben gezien hoe de Satan gedwongen werd om terug te vallen op onorthodoxe methoden van overreding om het Joodse volk te laten zondigen met het Gouden Kalf. Maar nadat ze gezondigd hadden, keerde de Satanweer het wezen van elke persoon binnen, waardoor we voor de moeilijke taak stonden om te proberen het goede in ons te onderscheiden van het kwade. Het belangrijkste hulpmiddel nu van de jetser hara is om ons ervan te overtuigen dat wat we doen eigenlijk toegestaan is ​​of zelfs een Mitzva. De Chofetz Chaim wees er bijvoorbeeld op dat veel mensen lashon hara (negatieve roddels) spraken met de rechtvaardiging dat dit specifieke ding dat ze zeiden geoorloofd was; of dat het was toegestaan ​​om lashon hara over die bepaalde persoon te spreken. De spreker dacht niet dat hij lashon hara sprak, maar redeneerde eerder dat wat hij zei geen verboden taal was. In deze geest wijst Rabbi Shneur Zalman van Liadi erop dat als iemand een oplettende persoon een grote hoeveelheid geld zou aanbieden om lashon hara te spreken, hij zou weigeren. Dit komt omdat hij intellectueel erkent dat geen enkele hoeveelheid geld de moeite waard is om een ​​Mitzva te overschrijden. Maar dezelfde persoon zal bij een andere gelegenheid lashon hara spreken zonder geldelijk gewin! Dit komt omdat hij zichzelf ervan overtuigt dat hij helemaal geen lashon hara spreekt.

Hoe kan iemand de lange reis beginnen door onderscheid te maken tussen de jetser tov en de jetser hara die in hem is? Een essentieel hulpmiddel is het leren van Tora. Als een persoon de wetten van lashon hara leert, zal hij het veel moeilijker vinden om te beredeneren dat wat hij zegt geoorloofd is. Evenzo helpt het leren van Mussar iemand te begrijpen hoe zijn jetser hara werkt, en ernaar te handelen. Het andere essentiële hulpmiddel is dat van Cheshbon HaNefesh (balans opmaken van de ziel). Dit houdt een regelmatige analyse van iemands daden in en kan iemand in staat stellen om terug te kijken en rationeel de ware aard van zijn daden te analyseren.[10] Het wordt sterk aanbevolen om hulp te zoeken bij hoe Cheshbon HaNefesh op de juiste manier gedaan moet worden. Met een gezamenlijke en langdurige inspanning om de Tora leren en aan zelfanalyse te doen, kan een persoon aan de lange reis terug beginnen naar het verkrijgen van echte duidelijkheid over goed en kwaad.

Rabbijn Yehonasan Gefen

Besef dat een vertaling altijd een vertaling is, daarom ook de verwijzing naar het origineel: https://www.aish.com/tp/i/gl/141351533.html

Opmerkingen van Angelique; wat leren wij hiervan?

Hoewel Bnei Noach niet in de Zeven Mitswot de directe verplichting hebben om de Tora te bestuderen zien we hier hoe belangrijk Tora-studie is om het onderscheid te kunnen maken tussen goed en kwaad, om te weten hoe we de Zeven Mitswot behoren uit te voeren is het logisch dat we die onderdelen uit de Tora bestuderen. Alles wat in de Tora staat en wat een direct verband heeft met onze Zeven Mitswot mogen we vanuit alle standpunten en vanuit alle hoeken onderzoeken. We moeten er echter altijd op alert blijven dat we Tora niet gaan bestuderen om de Tora zelf.

[1] Zie de Ramban op die passukim voor zijn uitleg. Deze kwestie werd uitvoerig besproken in een eerder essay dat ik over Ki Sisa schreef.

[2] Dit is een van de termen die worden gebruikt om de kracht te beschrijven die ons van het juiste pad probeert af te leiden. Het is synoniem met de jetser hara.

[3] Shabbos, 89a.

[4] Deze uitleg van hun motieven is gebaseerd op de eerder genoemde Ramban.

[5] Nefesh HaChaim, hoofdstuk 1, Shaar 6.

[6] Letterlijk vertaald als 'geest van waanzin' of domheid '.

[7] Sotah, 3a.

[8] Shabbos, 146a.

[9] Zie de Nefesh HaChaim voor zijn verband tussen de jetser hara en de dood.

[10] Zie mijn essay over Parshas Chukas: 'Activiteit versus prestatie' voor meer over dit onderwerp.

gebeurtenissen jaren die leidden tot het Poerim-wonder. Dit wordt de individuele Goddelijke voorzienigheid genoemd. Als slechte mensen voor een bepaalde tijd de overhand lijken te hebben, is het alleen zo dat ze ten val zullen worden gebracht - uiteindelijk zal ofwel hun kwaad teniet worden gedaan en zullen ze berouw hebben, ofwel zullen ze zelf ten val worden gebracht.

2) Ieder individu heeft de verantwoordelijkheid om te doen wat juist is in G-ds ogen en om de oproep van het uur te beantwoorden ter ondersteuning van de leidende principes van G-ds Tora. Je moet niet werkeloos toekijken en verwachten dat iemand anders je missie voor je zal doen. Maar wat nodig is, moet worden uitgelegd door de Joodse spirituele leider van de generatie, die is zoals Mozes in zijn tijd, of Mordechai in zijn tijd, omdat G-d deze persoon het geïnspireerde inzicht geeft om te weten wat er op een bepaald moment nodig is.

Bijvoorbeeld, ten tijde van Chanoeka onthulde Matisyahu dat de oproep van het uur was om op te staan ​​en te vechten tegen de onderdrukkende Grieken. Toen een dappere groep Joden dit deed, werden ze beantwoord met Goddelijke wonderen. In tegenstelling daarmee onthulde Mordechai in de tijd van Poerim dat de oproep van het uur was dat de Joden met berouw en gebed zouden terugkeren naar de Tora, studie en naleving van hun geboden. Toen alle Joden dit het hele jaar deden toen ze onder de dreiging van Hamans slechte decreet stonden, werden ze beantwoord met G-ds reddende wonderen.

3) Wees blij en maak anderen blij! Tijdens de Hebreeuwse maand Adar waarin Poerim valt, is het de tijd om in geluk toe te nemen, alleen ter wille van zichzelf, dat voortkomt uit geluk in je geloof in G-d. Geluk heeft de kracht om spirituele barrières te doorbreken en wat negatief lijkt om te zetten in een situatie die op een open manier gelukkig positief is.

4) Geef gepaste liefdadigheid voor de fysieke behoeften van arme mensen. (Dit is een van de traditionele vieringen die Joden overdag op Poerim moeten doen.)

5) Het enige Joodse feest dat specifiek het geven van geschenken als een van de traditionele vieringen omvat, is Poerim. Joden zijn door de Tora-wet verplicht om ten minste één geschenk van ten minste twee verschillende soorten koosjer en kant-en-klaar voedsel (of voedsel en drank) te geven aan ten minste één Joodse vriend overdag op die dag. Het is traditioneel voor mannen om dit geschenk aan mannen te geven, en voor vrouwen om aan vrouwen te geven. Een niet-Jood mag deelnemen aan deze activiteit om geschenken te geven, maar niet als een kwestie van religieuze naleving.

6) Koning David schreef Psalm 22 als een profetie van het gebed van koningin Esther, toen ze haar leven op het spel zette door op de derde dag van haar vasten onuitgenodigd naar de koning in zijn troonzaal te gaan, om hem uit te nodigen voor een privéfeest samen met de slechte Haman. Wonder boven wonder werd haar gebed verhoord, en dat feest (het eerste van twee) was het begin van Hamans ondergang. * Als een niet-Jood luistert naar of het boek Esther op Poerim leest, zou hij of zij de bijbehorende Joodse liturgische zegeningen die worden gezegd dat het een gebod is om dat te doen niet moeten zeggen, omdat het een valse verklaring zou afleggen tegenover G-d (aangezien het aan Noachieden niet geboden is om deze activiteit te doen).

Purim | AskNoah.org

Ik plaats hier voor het overzicht ook gedeelte wat ik eerder plaatste onder de post van Hadassah.

===========================================================

Geschenken aan de armen

De Lubavitcher Rebbe, Rabbi Menachem M. Schneerson, gaf de volgende uitleg:

* Afgezien van de les die Poerim ons leert om het jodendom onder het Joodse volk te verspreiden, leert het ons ook dat we goedheid, gerechtigheid en gerechtigheid moeten brengen aan de hele wereld, inclusief aan de niet-Joodse volkeren ...

Niet alleen moet een Jood zich met totale standvastigheid gedragen en zich niet laten intimideren door de niet-Jood, maar hij moet ook de niet-Jood beïnvloeden om zich op een rechtvaardige, rechtvaardige manier te gedragen, door hem ertoe te brengen de Code van Noach te volgen. Dit wordt benadrukt in het verhaal van de Megillah [het boek Esther]:

Nadat Mordechai was benoemd tot onderkoning [van Perzië], streefde hij ernaar het welzijn van alle inwoners van de landen onder koning Achashverosh te bevorderen - zowel de Joden als de niet-Joden van de honderdzevenentwintig landen ... [1]

Het verhaal van de Megillah bevat dus nog een les: een Jood moet zich inspannen om het welzijn van alle niet-Joodse volkeren te bevorderen. Hij bereikt dit door hen te beïnvloeden om de Noachidische Code te volgen, waarvan het onderliggende thema het handhaven van een beschaafde wereld is. [2]

Voetnoten: [1] Historische achtergrond: Op Nissan 13, 357 BCE, werd een koninklijk besluit uitgevaardigd door koning Achashverosh van Perzië, waarin werd bevolen dat alle Joden in het volgende jaar moesten worden vermoord (wat in zijn macht lag, omdat het hele Joodse volk binnen zijn rijk). Dit decreet werd geïnitieerd door de slechte Haman, een Amalekiet die aan de macht kwam als onderkoning van de koning. In dat jaar daarop werd, als gevolg van de tussenkomst van koningin Esther en G-ds reddende wonderen, een tweede decreet uitgevaardigd door koning Achashverosh, dat de Joden de macht gaf zichzelf te verdedigen. Op 13 en 14 Adar van dat jaar, 356 v.G.T., vochten de joden overal in het rijk veldslagen tegen Hamans mede-Amalekieten die van plan waren om de vernietiging van alle Joden uit te voeren, zo verhoede God. Met de hulp van G-d zegevierden de Joden over deze vijanden, en het Joodse festival van Purim werd vervolgens ingesteld door de rechtvaardige wijze Mordechai (die Haman verving als onderkoning), koningin Esther en de andere Joodse wijzen van hun generatie.

[2] Deze richtlijn is te vinden in de Hebreeuwse Bijbel in Jesaja 45:18 - “Want zo zei de HERE, de Schepper van de hemel, Die is G-d, Die de aarde vormde en haar maakte, Hij vestigde haar; Hij creëerde het niet voor een verspilling, Hij vormde het om te worden beslecht [door mensen die rechtschapen met elkaar handelden], ‘Ik ben de Heer en er is geen ander.’

What is the universal lesson of Purim? | AskNoah.org

Rasji, 25:31: sv. Zal de Menora gemaakt worden: door zichzelf; omdat Mozes het moeilijk vond [om het te maken], zei God tegen hem, 'gooi het goud in het vuur en het zal vanzelf gemaakt worden'.

Rash haalt de Midrasj Tanchuma aan om de taal van de Tora uit te leggen dat de Menorah "zal worden gemaakt", in tegenstelling tot; "u zult maken" de Menora. De Midrasj vertelt ons verder dat Moshe niet kon visualiseren hoe de Menora eruit zou moeten zien, dus liet God hem een ​​Menora van vuur zien. Zelfs toen, na veel en grote inspanning om het te maken, was het Moshe nog steeds niet gelukt om dat te doen. Daarom droeg God hem op om het goud in het vuur te gooien en de volledige Menora kwam tevoorschijn. De Sfat Emet vraagt ​​dat als de Menora voorbestemd was om zelf gemaakt te worden, wat was dan het doel om Mosje het beeld van de Menora te laten zien - zelfs als hij dan nog steeds niet in staat was om het te maken!

Hij antwoordt dat dit ons een fundamenteel principe in de Tora-gedachte leert: ook al heeft de mens een vrije wil om beslissingen te nemen om al dan niet Gods wil te volgen, hij heeft niet het feitelijke vermogen om de instructies uit te voeren, tenzij God hem daartoe in staat stelt. Iemand kan bijvoorbeeld besluiten liefdadigheid te geven, maar een aantal obstakels kan hem verhinderen dat ook daadwerkelijk te doen. Op een nog fundamenteler niveau vereist de meeste mitswot één of andere fysieke handeling, en de mens kan deze handelingen alleen uitvoeren als God hem daartoe in staat stelt. Wat verlangt God dan van de mens? Alleen dat hij de moeite neemt om de mitswot uit te voeren. Zelfs als hij ze niet kan voltooien, heeft hij gedaan wat van hem wordt verlangd. Maar, zegt de Sfat Emet, als hij de moeite doet met al zijn kracht, dan zal hij de siyata dishmaya (hemelse hulp) ontvangen om de mitswa daadwerkelijk te voltooien.

Dit is wat er gebeurde met Mozes en de Menora - God had niet verwacht dat hij de bouw ervan zou voltooien, maar Hij liet Mozes een beeld van de Menora zien, zodat hij moeite zou doen om het te bouwen. Als beloning voor zijn inspanningen voltooide God de taak.

Rav Chaim Shmuelevitz schrijft over een aantal karakters in de Tora die een voorbeeld waren van een geloof in het idee dat als een persoon de moeite doet om Gods wil uit te voeren, hij ongelooflijke goddelijke hulp zal ontvangen om bovenmenselijke resultaten te bereiken. Een voorbeeld hiervan is het verhaal van Batya, de dochter Farao, die de jonge Mozes redde uit de rivier. Een van de minder besproken vragen over dit verhaal is waarom Batya zelfs probeerde haar hand uit te steken om Moshe eruit te halen, terwijl het fysiek onmogelijk was hem te bereiken. Het antwoord is dat ze de noodzaak inzag om de inspanning te leveren, ook al was er geen logische manier om die inspanning te vervullen. Maar omdat ze de moeite deed, verrichtte God een wonder door haar arm te verlengen waardoor ze kon slagen.

We hebben aan het voorbeeld van Mozes en de Menora gezien hoe God alleen eist dat we proberen Zijn wil te doen, en als we dat oprecht doen, zal Hij de taak voor ons voltooien. Een recent dramatisch voorbeeld van dit idee werd gezien bij de Dirshu siyum HaShas. 200 mannen leerden de hele Talmoed en werden op alles getest. Velen van hen zeiden dat ze, toen ze begonnen, niet dachten dat ze de tests van zelfs maar één traktaat konden doorstaan, maar op de een of andere manier slaagden ze erin en bleven ze doorgaan, totdat ze deze ongelooflijke prestatie hadden bereikt. Mogen we het allemaal verdienen om ze na te volgen in onze eigen spirituele groei.

Rabbijn Yehonasan Gefen

Besef dat een vertaling altijd een vertaling is, daarom ook de verwijzing naar het origineel:

The Guiding Light Parshat Trumah: Making the Effort (aish.com)

Opmerking van Angelique; wat leren wij hiervan?

Als je er net bewust voor gekozen hebt om Noachied te worden, kan alles soms nogal overweldigend zijn. Wat mag/moet allemaal wel/niet. Hoor je gebeden te zeggen en zo ja welke zeg je dan en hoe doe je dat doen. Mag het in je eigen woorden, of moet je een vaste structuur aanhouden. Wat zijn brachot en wanneer zeg je die dan en hoe dan? Welke feesten kun je wel vieren, welke niet. Kortom zoveel nieuwe dingen om te leren en om over na te denken. Soms heb je het gevoel wellicht dat je door de bomen het bos niet meer ziet. Deze parasja laat heel mooi zien dat als we als mens de eerste stap zetten, dus er bewust voor kiezen om Noachied te worden, dat HaShem zal helpen en leiden om de juiste stapjes te gaan zetten in de juiste richting op moment die voor jou als mens mogelijk en wenselijk zijn.

lik hier om de tekst te bewerken

De Midrasj Rabba biedt een verrassende reden voor de mitswa, en in het bijzonder waarom de specifieke waarde van een halve shekelmoet worden gegeven. De Midrasj legt uit dat het geven van de halve sjekeldient als verzoening voor de verkoop van Jozef door zijn broers. De broers verkochten Jozef voor twintig zilverstukken. Dit komt overeen met vijf shekel. Tien van de broers verkochten Jozef, en elk ontving een tiende van deze waarde, waarmee ze elk een halve shekelverdienden. Aangezien elke broeder bij de verkoop een halve shekelverdiende, kregen hun nakomelingen de opdracht een halve shekel als verzoening te geven.[2]De voor de hand liggende vraag die gesteld moet worden is ,wat is het verband tussen het geven van een halve shekel en de verkoop van Jozef?

Om hier antwoord op te kunnen geven, moeten we ons begrip over de verkoop van Jozef vergroten. De broers wisten dat twaalf stammen voorbestemd waren om uit Jacob te komen. Elke stam zou zijn eigen unieke kwaliteiten hebben en ze zouden allemaal samenkomen om samen het Joodse volk als geheel te vormen, waarbij de stammen elkaar zouden aanvullen. De broers besloten dat Jozef zijn recht om deel uit te maken van deze groep had verloren, vanwege, wat zij zagen als, zijn gevaarlijke houding en gedrag. Daarom geloofden zij dat ze Jozef van de voorbestemde 12 stammen konden verwijderen en er slechts elf over zouden blijven. De chiddush(nieuwigheid) van deze benadering was dat ze van plan waren een van de twaalf stukjes van de puzzel te verwijderen waaruit het Joodse volk zou bestaan. Ze voelden dat ze het zonder Jozefs mogelijke bijdrage aan het Joodse volk konden stellen, en het Joodse volk zonder hem verder kon.

Met dit begrip kunnen we nu uitleggen hoe de mitswa van Shekalimverzoent met de verkoop van Jozef. De commentaren wijzen op de betekenis van het feit dat men een halve shekel moet geven in plaats van een volledige shekel. Velen leggen uit dat het ons gaat leren over het belang van eenheid onder het Joodse volk door te laten zien dat elke persoon maar 'een halve persoon' is wanneer hij zich niet verenigt met de sterke punten van zijn medemens.[3]Men moet niet denken dat men zich kan scheiden van zijn mede-joden en onaangetast kan blijven. Een persoon met deze houding zal onvolledig zijn. Op deze manier kan de mitswa van het geven van een halve shekel dienen als verzoening voor de verkoop van Jozef. Jozefs broers dachten dat ze het prima konden redden zonder Jozefs bijdrage aan het Joodse volk. Hun fout was, dat zelfs als ze dachten dat hij een fout maakte, hij nog steeds een essentieel onderdeel van het Joodse volk was. Door een halve sjekel te geven, herinneren we ons eraan dat dit niet de juiste houding is - alle joden maken deel uit van een verenigd geheel en iedereen moet zich verenigen met zijn medemens.

Dit idee strekt zich zelfs uit tot mensen die zich niet op de meest optimale manier gedragen. Kort na de mitswa van het geven van een halve shekel, beveelt God ons om een ​​aantal kruiden te combineren om de wierook te maken. Een daarvan is de chelbanah, waarvan de Wijzen ons vertellen dat het een vies ruikende geur heeft. Waarom zit het dan in de ingrediënten voor de wierook? De Talmoed legt uit dat elk gemeenschappelijk vasten dat geen zondaars omvat, niet als een echt vasten wordt beschouwd.[4]Rav Chaim Shmuelevitz legt uit dat wanneer het Joodse volk niet verenigd is, ze niet als één eenheid wordt beschouwd en dat daarom de macht van de gemeenschap drastisch verzwakt is.[5]

De Bostoner Rebbe belichaamde de houding dat elke jood met respect moet worden behandeld, ongeacht zijn religieuze overtuiging. Zijn begrafenis getuigde hiervan door het feit dat er talloze mensen aanwezig waren die niet als gewone Bostoner Chassidiem zouden worden geclassificeerd. Hij drukte zijn houding op dit gebied kort uit: Hij zei: "Wanneer mensen proberen de ene groep van de andere te scheiden, maakt dat deel uit van de 'Tora' van sinat Yisra'el (haat tegen Joden). Iedereen kan verbeteren. Elke groep kan verbeteren. Maar het betekent niet dat deze mensen zwart gemaakt moeten worden, omdat sommige mensen denken dat ze niet precies zijn zoals ze zij ... "[6]

We hebben gezien hoe de Midrasj, die het gedeelte van de verkoop van Jozef verbindt met de mitswa van het geven van een halve shekel, ons leert dat we ons moeten realiseren dat we nooit andere joden zwart mogen maken, ongeacht wie ze zijn. Mogen we het allemaal verdienen om te leren van de woorden van de Bostoner Rebbe en dat we zijn daden mogen evenaren in het streven om alle joden te verenigen.

Rabbijn Yehonasan Gefen

Besef dat een vertaling altijd een vertaling is, daarom ook de verwijzing naar het origineel: The Guiding Light Parshat Parshat Shekalim: Atonement for the Sale of Joesph (aish.com)

Opmerking van Angelique; wat leren wij hiervan?

Eenheid is denk ik één van de moeilijkste dingen die er is. Want hoe gemakkelijk is het om verschillen te benadrukken, waarbij de “ander” het natuurlijk fout doet en “jij” het natuurlijk goed. Als ik kijk naar de kleine groep bnei Noach in Nederland dan doet het mij oprecht pijn dat we daarin blijkbaar geen eenheid kunnen scheppen omdat we op essentiële punten verschillende rabbijnse leringen volgen. Mijn grootste hoop is dan ook dat deze grote rabbijnen op een dag bij elkaar gaan zitten en één duidelijke leer naar buiten brengen voor bnei Noach zodat er binnen zo’n klein groep mensen die toch allen zoeken naar wegen om HaShem oprecht en goed te dienen éénheid komt. Tot dat moment moeten we vooral proberen om elkaar te respecteren. Maar daarbij wel bij The Divine Code blijven en geen water bij de wijn doen….en tsja…daar zit dan gelijk de nekslag…want hoe krijg je dan eenheid?

[1] Ki Sisa, 30:13

[2] Bereishit Rabba, 84:17. Met commentaar van 'Matnot Kehunah'. Men zou kunnen vragen dat volgens deze redenering de afstammelingen van Jozef en Benjamin (die niet bij de verkoop betrokken waren) zouden moeten worden vrijgesteld van deze Mitzva. Het lijkt erop dat er andere redenen zijn voor de Mitzva van Shekalim die elke man verplichten om het te geven, maar het bedrag van een halve shekel wordt bepaald door de berekening gemaakt door de Midrasj

[3] Zie Tallelei Orot, Shemot, chelek 2, blz. 202 in de naam van de Chida, en beshem amroo, Shemot, Ki Tisa, 30:13 in de naam van Arvei Hanachal (auteur van Levushei Srad op Sjoelchan Aroech).

[4] Krisus, 6b

[5] Sichot Mussar, Maamer 54 blz. 231

[6] Geciteerd in Mishpacha Magazine, Issue 287, 22 Kislev, 5770, blz. 41

Rashi wijst op twee gebeurtenissen die een bepalende rol speelden in Yitro's gedenkwaardige beslissing om zich bij het Joodse volk aan te sluiten; Kriat Yam Suf (de splitsing van de Zee van Riet) en de oorlog tegen Amalek. De Be'er Yosef merkt op ​​dat het begrijpelijk is dat Kriat Yam Suf Yitro inspireerde tot bekering. Het was een gedenkwaardige gelegenheid waarin Gods aanwezigheid werd onthuld door openlijke wonderen. De strijd met Amalek was echter veel minder inspirerend - hoewel de Goddelijke Voorzienigheid duidelijk was, was het veel minder wereldschokkend dan de andere wonderen. Bovendien waren er momenten in de strijd dat Amalek in opkomst was, met als resultaat dat deze strijd 'natuurlijker' leek dan de andere gebeurtenissen van de Exodus (Yetsiat Mitzrayim). Als de gebeurtenissen van de Exodus onvoldoende waren om Yitro tot bekering op te wekken, hoe zou deze strijd dan meer kunnen bereiken?!

Hij begint zijn antwoord door te erkennen dat het niet de wonderbaarlijke aard van de strijd met Amalek was die Yitro inspireerde. In feite was het juist het nadelige effect dat deze strijd had dat hem ertoe aanzette zich bij het Joodse volk aan te sluiten: de volkeren van de wereld werden enorm geraakt door de wonderen van Yetsiat Mitzrayim, zoals er staat in het Lied van de Zee: "Toen werden de stamhoofden van Edom beschaamd, en beefden de krachten van Moab, alle inwoners van Kanaän vielen uiteen."[1] Toen Amalek echter aanviel, verminderden zij de gevoelens van ontzag die de wereld had voor het Joodse volk. Ze zagen de joden nu niet als onoverwinnelijk en hun respect voor Gods volk bekoelde. Dit wordt uitgedrukt door de Wijzen in hun analogie van een kokend heet bad waar niemand in zal springen. Plots springt een man erin en wordt verbrand, maar hij koelt het water daardoor wel af. [2]Hoewel Amalek verslagen was, hadden ze momenten waarop ze succesvol waren, en het zien van zo’n gebruikelijke vorm van strijd slaagde erin de effecten van de wonderen Yetsiat Mitzrayim te doen verflauwen. De aanval van Amalek had dus het tegenovergestelde effect van de wonderen.

Hoe heeft dat Yitro ertoe aangezet om zich te bekeren? De Be'er Yosef vervolgt dat Yitro's belangrijkste overweging het effect was dat de strijd met Amalek zou hebben op Gods naam in de wereld. Als Amalek niet had aangevallen, dan was het Yitro misschien voldoende geweest om een Noachidische Jood (Ben Noach) te zijn en de Joden met bewondering te bekijken en hij hoopte zeker dat de rest van de wereld hetzelfde zou doen. Na deze aanval voelde Yitro echter de behoefte om zich publiekelijk aan te sluiten bij het Joodse volk om te laten zien dat de volkeren nog steeds een groot ontzag voor het Joodse volk zouden moeten hebben. Hij was een zeer bekende figuur in de wereld en hij realiseerde zich dat zijn reis van Midjan naar de woestijn breed bekeken zou worden. Bovendien vertellen de Wijzen ons dat hij zich tot het uiterste heeft ingespannen om zijn toetreding tot de Joden bekend te maken.[3]De Midrash zegt ons dat HaShem Zelf tegen Moshe zei dat Yitro's bedoelingen volkomen zuiver waren. De Be'er Yosef legt uit dat de zuiverheid van zijn bedoelingen tot uiting kwam in zijn verlangen om het negatieve effect van Amalek tegen te gaan.

De vraag blijft; slaagde Yitro in al zijn pogingen om Gods naam te heiligen onder de volkeren van de wereld. De Zohar antwoordt dit: "Toen Yitro, die de hogepriester van afgoderij was, zei:' Nu weet ik dat God groter is dan alle goden ',[4]de eer van de Heilige, Gezegend is Hij, steeg en heerschappij over alles kreeg. Omdat [Yitro] de Heilige, gezegend is Hij, diende nam iedereen onmiddellijk afstand van hun afgoderij, [want zij] realiseerden zich dat er geen waarheid in zat. Zo werd de Naam van de Heilige, gezegend zij Hij, geheiligd over de hele wereld."[5]

Yitro heeft ons een geweldige les geleerd tijdens zijn reis om een ​​jood te worden. Het is niet genoeg om na te denken over de eigen relatie met God, maar ook over hoe men anderen kan beïnvloeden. In deze geest schrijft Rav Chaim van Volozhin dat we in de Shemoneh Esrei van Rosh Hashana zeggen dat Hashem de "maaseh ish upekudato" beoordeelt. Maaseh ish betekent iemands eigen acties, maar waar verwijst 'pekudato' naar? Hij legt uit dat elke persoon een invloedssfeer buiten hemzelf heeft, waaronder zijn familie, zijn studenten en alle mensen die met hem in contact komen. De manier waarop hij deze mensen door zijn eigen daden beïnvloedt is 'pekudato' en ook op dat gebied wordt hij beoordeeld. Als ze, door zijn gedrag te bekijken, leren om hun avodat Hashem te verbeteren, dan zal hij veel beloning ontvangen, maar als het tegenovergestelde gebeurt, zal hij worden beoordeeld voor zijn aandeel in hun zonden, net zoals hij wordt beoordeeld voor zijn eigen zonden.[6]De acties van een persoon vinden niet in een vacuüm plaats, maar ze worden altijd opgemerkt door anderen, daarom moeten we ons constant bewust zijn van het mogelijke effect dat we op anderen kunnen hebben zonder zelfs rechtstreeks met hen te communiceren. Yitro erkende dit feit en handelde ernaar - dus is hij een lichtend voorbeeld voor ons allemaal.

Rabbijn Yehonasan Gefen

Besef dat een vertaling altijd een vertaling is, daarom ook de verwijzing naar het origineel: The Guiding Light Parshat Yitro: Sanctifying God's Name (aish.com)

Opmerking van Angelique; wat leren wij hiervan?

Voor Jetro was het mogelijk om de keuze te maken om uit te komen in het Jodendom en op deze manier was hij in staat om de Naam van HaShem groot te maken. Wat betekent dit voor ons, wat betekent dit voor mij. Om het bij mijzelf te houden. De weg tot uitkomen is ( in elk geval op dit moment) een doodlopende weg, maar betekent dat dan dat ik de Naam van HaShem niet groot kan maken? In het ochtendgebed dank ik HaShem dat Hij mij gemaakt heeft tot wie ik ben. Dat betekent ook dat ik erop mag vertrouwen dat dit de plek is waar Hij mij nodig heeft. Op deze plek, op mijn manier maak ik Zijn naam groot door zo goed mogelijk te leven naar Zijn wil en hopelijk ben ik daardoor een voorbeeld voor anderen.

[1] Shemot 15:15

[2] Sifri, 296, geciteerd door Rashi, Devarim 25:18

[3] Rashi, Shemot, 18:6

[4] Shemot 18:11

[5] Zohar 2:69a

[6] Geciteerd in Sefer Cerem Ha Tzvi van Rav Tzvi Hirsch Farber, Nitzavim,geciteerd in Meory Tefilla van Rav Immanuel Bernstein blz. 207

Rasji, 14:10, sv. En zij riepen: zij grepen naar het gebruik van hun vaderen; Met betrekking tot Abraham zegt het 'naar de plaats waar hij daar stond'; met betrekking tot Izaäk zegt het: 'spreken in het veld'; met betrekking tot Jacob, zegt het, 'en hij ontmoette op die plaats'.

De Tora vertelt ons dat toen het Joodse volk de angstaanjagende aanblik van het Egyptische leger zag naderen, ze het uitriepen tot God. Rasji legt uit dat ze het uitschreeuwden in de traditie van de aartsvaders, wat een prijzenswaardige daad lijkt omdat ze van hun grote voorvaderen de kracht van het gebed leerden. Echter, direct in het volgende vers wordt ons verteld dat ze tegen Moshe klaagden dat hij hen in de woestijn had gebracht om te sterven. Dit geeft aan dat ze helemaal niet op een hoog niveau handelden. Dit roept de vraag op hoe het ene vers schijnbaar hun grote gerechtigheid in gebed zou demonstreren, en het volgende vers zou dan gelijk hun ongerechtigheid benadrukken?![1]

De Maharal antwoordt door Rasji's uitleg te interpreteren dat ze het gebruik van hun voorvaderen begrepen, op een alternatieve manier vanuit het simpele begrip. Hij schrijft dat Rasji niet de bedoeling heeft het Joodse volk te prijzen voor het volgen van de wegen van de aartsvaders door te bidden. Ze baden niet met oprechte smeekbeden tot God op de manier waarop tzaddikiembaden. Rasji vertelt ons eerder dat ze baden omdat dat was wat hun voorouders deden; met andere woorden, ze baden uit gewoonte. Dus als de Tora ons vertelt dat ze het uitschreeuwden tot God, zegt dat niet dat ze een hoog niveau bereikten. Dienovereenkomstig is het gemakkelijk te begrijpen hoe ons in het volgende vers wordt verteld dat ze op een afkeurenswaardige manier handelden.[2]

Het antwoord van de Maharal onthult een nogal verontrustende waarheid over gebed. Het is maar al te gemakkelijk om uit gewoonte de vaste teksten van het gebed door te nemen - hoewel het jammer is, is het op zijn minst begrijpelijk dat het honderden keren lezen van hetzelfde identieke gebed ertoe kan leiden dat iemand soms uit het hoofd bidt. Aangezien dit vaste teksten zijn die de persoon die bidt niet zelf heeft gekozen, is het waarschijnlijk dat zijn gebed in gewoonte kan vervallen als hij de betekenis van wat hij zegt niet inziet.[3]

De Maharal verwijst echter naar een ander soort gebed; dat is het gebed dat ons in tijden van nood tot God doet wenden - dit zijn de tijden van gebed waarop mensen hun eigen gebeden in hun eigen woorden toevoegen, naast gebeden die iemand elk moment van de dag kan zeggen wanneer hij in nood is. We leren van de Maharal dat zelfs dit soort gebeden door gewoonte kunnen worden beïnvloed. Dit betekent dat iemand kan bidden in tijden van nood, alleen omdat hij daarmee is opgevoed en er geen innerlijke diepte in zijn woorden zit. Bovendien kan dit het geval zijn wanneer een persoon voortdurend dezelfde individuele gebeden aan zijn shemoneh esrei ( staande gebed/ achtiende gebed) toevoegt. Hoe kan men deze tekortkoming verhelpen? Een van de benaderingen is natuurlijk om werken te bestuderen die het belang van gebed als een manier om verbinding te maken uitwerken. Een tweede manier is dat een persoon niet in elk gebed dezelfde vaste persoonlijke gebeden bidt. Bijvoorbeeld, met betrekking tot het bidden voor zijn kinderen, stelde een Rav voor om elke dag voor een ander kind te bidden, zodat zijn gebeden niet versleten zouden worden.

We hebben de alomtegenwoordigheid gezien van de tekortkoming van bidden uit gewoonte, zelfs in tijden van oprechte nood; de eerste stap om op dit gebied te verbeteren, is na te denken over hoe we ons kunnen verbeteren - met dat oprechte verlangen zal God ons zeker helpen ons doel te bereiken.

Rabbijn Yehonasan Gefen

Besef dat een vertaling altijd een vertaling is, daarom ook de verwijzing naar het origineel: The Guiding Light Parshat Beshalach: Praying Out of Habit (aish.com)

Opmerking van Angelique; wat leren wij hiervan?

We zijn dankbaar en blij met onze eigen sidoer. Degenen van ons die hem inmiddels regelmatig gebruiken voelen zich in hun gebed gesterkt door de doordachte woorden die de rabbijnen voor ons hebben opgeschreven. Echter ook voor ons geldt dat – ookal zijn we niet verplicht om uit de sidoer te bidden [ hoewel aanbevelenswaardig ] persoonlijk, oprecht en eerlijk gebed tot de Eeuwige te alle tijd belangrijk blijft.

( We are grateful and happy with our own siddur. Those of us who now use it regularly feel strengthened in their prayers by the thoughtful words the rabbis have written down for us. However, even for us - even though we are not obligated to pray from the siddur [though commendable] personal, sincere and honest prayer to the Eternal remains important at all times.)

[1] Zie Sichos Mussar, Maamer 'The Light and Darkness in Man' voor een benadering van deze vraag.

[2] .Gur Aryeh, Shemos, 14:10.

[3] Onnodig te zeggen dat dit gebied voortdurend moet worden verbeterd, door werken te lezen die de algemene betekenis van gebed en de specifieke betekenis van de vastgestelde gebeden bespreken.